Środowisko naturalne / Turystyka

Klimat.

Na Malediwach, położonych na Oceanie Indyjskim panuje klimat tropikalny. Średnia temperatura powietrza wynosi 27° C. Najcieplejszy miesiąc to kwiecień, najzimniejszy – grudzień. Najwyższa zanotowana temperatura wynosiła 37° C, a najniższa 17. Na wyspach wyróżnić możemy porę suchą i deszczową. Deszcze powodowane są przez dwa monsuny. Monsun południowo-zachodni występujący od maja do grudnia w szczególności dotyka północną część Malediwów, powoduje obfite, choć krótkotrwałe opady, silne wiatry i wzburzenie morza. Monsun północno-wschodni występujący od stycznia do kwietnia ma większy wpływ na południową część Malediwów, morze jest jednak spokojne, a opady niewielkie.

Ukształtowanie terenu.

Całkowita powierzchnia archipelagu Malediwów to ok 90 tys km 2. Przy czym powierzchnia lądowa to jedynie 298 km 2. Pod tym kątem kraj ten jest mniejszy od Andory. Grunty orne zajmują tylko 13% powierzchni, co oznacza, że ryby i żywność importowana stanowią większą cześć wyżywienia. Najwyższy szczyt ma wysokość 2,4 metra, będąc w tej kategorii najniższym wśród najwyższych szczytów wszystkich państw świata. Malediwy pojawiły się w Księdze Rekordów Guinnessa jako kraj o najbardziej płaskiej powierzchni lądowej. Z drugiej jednak strony można powiedzieć, że Malediwy są jednym z najbardziej górzystych krajów świata. Ludność mieszka na płaskowyżu, który rozciąga się przez około 2 000 km, od wysp Lakshadweep na wybrzeżach Indii po wyspy Chagos, położone na południe od równika. Płaskowyż ma ponad 5 000 metrów wysokości. Całość zanurzona jest pod Oceanem Indyjskim, tylko rozproszone szczyty widoczne są na powierzchni. Na szczytach tych nie ma śniegu, a rosną palmy kokosowe :)

Wraz z Tuvalu, Bangladeszem i częścią Niderlandów, Malediwy należą do tych państw świata, którym podnoszący się poziom wód w oceanach zagraża najbardziej. Regularnie na Malediwach pojawia się Bodu raalhu, żywioł objawiający się w postaci fal, potrafiących ogarnąć całą wyspę, przynoszący szereg szkód, a nawet ofiary w ludziach. Ze względu na niebezpieczną sytuację Malediwy stały się jednym z bardziej przyjaznych dla środowiska krajów świata, angażujących się w walkę z globalnym ociepleniem. Dla tak małego kraju jest to ogromne wyzwanie. Bardzo ważną instytucją zwracającą uwagę na problemy środowiskowe jest niedochodowa organizacja pozarządowa NGO Ecocare, której kompleksowa strona internetowa zawiera wiele interesujących podsumowań problemów środowiskowych i bieżących kampanii.

Rybołówstwo.

Sieci rybackie oraz włok na wodach Malediwów są zabronione. Wszystkie połowy odbywają się za pomocą lin i haczyków, z czego ponad 75% połowu stanowią tuńczyki. Zakaz stosowania sieci pomaga zapobiegać nadmiernym połowom, chroni także inne gatunki morskie, np. delfiny przed przypadkowym złapaniem. W 2010 roku wszedł w życie całkowity zakaz polowania na rekiny. Zakaz ten został wprowadzony z powodu gwałtownie spadającej liczby rekinów, których płetwy były sprzedawane przez miejscowych rybaków na rynki azjatyckie.

Zwierzęta.

Latający lis.

Jednym z niezapomnianych widoków na Malediwach są zlatujące wieczorem na wyspy do gniazd na drzewach gigantyczne nietoperze, nazywane latającymi lisami. Bardzo powszechne są kolorowe jaszczurki i gekony. Jest też regionalny gatunek szczura, zwanego przez mieszkańców wiewiórką kokosową, lub malediwskim chomikiem. Ilość komarów waha się w zależności od wyspy, ale generalnie nie jest dużym problemem. Prawie wszystkie ośrodki używają codziennie pestycydów, by pozbyć się niechcianych insektów. Spotkać możemy skorpiony, ale nie stanowią one dla nikogo zagrożenia. Miejscowe ptaki obejmują m.in. wrony (ich regularny ubój prowadzi wiele kurortów) i kurki wodne. Z migrujących ptaków można spotkać sokoły, czaple, czy mewy.

Na Malediwach swoje gniazda mają 4 gatunki żółwi. W ostatnim czasie populacja żółwi spadła, ale są one spotykane przez nurków w wielu miejscach. Połów żółwi oraz sprzedaż lub wywóz produktów ze skorupy żółwia jest całkowicie zabroniony. Rozwój resortów zmniejszył dostępność miejsc do zakładania gniazd, zmniejsza się także obszar trawy morskiej, a sztuczne oświetlenie często myli żółwie, które płynąc w wodzie instynktownie kierują się położeniem księżyca. Mimo edukacji mieszkańców popularny jest nadal zbiór jaj, które są tradycyjną potrawą, a także składnikiem velaa folhi, lokalnego dania na Malediwach, które cały czas nie zostało zakazane prawem. 

Parki Narodowe.

Na Malediwach istnieje 25 chronionych obszarów morskich, zwykle miejsc popularnych do nurkowania, gdzie łowienie jakichkolwiek ryb jest zabronione. Stanowią one enklawy dla morskiego życia, w których bezpieczna przyszłość jest zagwarantowana. W trakcie tworzenia jest morski park narodowy. Jeszcze nienazwany obejmuje on 9 niezamieszkanych wysp i stanie się największym rezerwatem w kraju. Zdecydowana większość wysp na Malediwach jest niezamieszkana. Aby się na nich osiedlić, lub rozpocząć budowę potrzebne jest pozwolenie od rządu.

Woda.

Na Malediwach nie ma wód powierzchniowych. Słodką wodę pozyskuje się przez odsalanie wody morskiej oraz wykorzystanie wody z dachów (deszczówki). Kiedyś większość domów pokryta była strzechą z palmy, obecnie domy częściej kryje się blachą falistą, co pomaga w zbieraniu deszczówki. Każdy ośrodek posiada system odsalania wody. Większość ośrodków korzysta z podwójnego zaopatrzenia i np. w łazienkach odsolona woda wykorzystywana jest w prysznicach, a do spłukiwania toalety służy woda słona. Niektóre ośrodki poddają recyklingowi wodę z kąpieli, wykorzystując ją do prania łóżek ogrodowych. System odsalania jest drogi, zużywa sporą ilość oleju napędowego, części podlegają wymianie. Goście często proszeni są o umiar w zakresie wykorzystania wody.

Na Malediwach na wyspie Thulusdhoo,  działa jedyna na świecie fabryka Coca-Coli, gdzie napój produkowany jest z wody morskiej.

Wpływ turystyki na środowisko.

Światowa Organizacja Turystyki podaje Malediwy, jako modelowy przykład zrównoważonego rozwoju przemysłu turystycznego. Rozwój turystyki na Malediwach jest ściśle regulowany przez państwo, wielkie resorty turystyczne powstać mogą tylko na niezamieszkanych wyspach, udostępnionych przez rząd. Przed rozpoczęciem prac wymagane jest przeprowadzenie badań środowiskowych. Duże ilości oleju napędowego zużywane do generowania energii elektrycznej oraz odsalania wody, zapotrzebowanie na ciepłą wodę bieżącą i klimatyzację znacząco zwiększają ogólne koszty pobytu gości. Choć coraz więcej ośrodków traktuje z odpowiedzialnym podejściem rozporządzenia i politykę ściekową, to jednak większość nadal spuszcza ścieki bezpośrednio do morza. Aby pozbyć się śmieci, które nie mogą być kompostowane buduje się spalarnie, jakkolwiek wiele ośrodków prosi odwiedzających je gości o zabranie do domu plastikowych butelek, zużytych baterii czy innych przedmiotów, które mogą stanowić problem przy utylizacji.

Problem lawinowo rosnącej masy śmieci produkowanej przez rozwijający się przemysł turystyczny rozpoczęto rozwiązywać w roku 1990. Postanowiono, że wysypisko powstanie na sztucznie usypanej, "śmieciowej wyspie" Thilafushi. Pierwszy transport trafił tam 7 stycznia 1992. Kolejne przypływały regularnie, średnio trafiało tam 300 ton śmieci dziennie. Chętnych do zrzucania śmieci na wyspie było tak dużo, że tworzyły się kolejki, czasem na opróżnienie zbiorników trzeba było czekać po 7-8 godzin. Bardziej niecierpliwi kapitanowie śmieciowych statków nie czekali i wrzucali śmieci wprost do wody. W dodatku odpady nie były sortowane. Dlatego na Thilafushi są też substancje niebezpieczne dla środowiska, m.in. metale ciężkie i azbest. Na wyspie jest kilka fabryk i meczet, są też domy dla stu kilkudziesięciu robotników z Bangladeszu, którzy pracują na wysypisku i ręcznie przeszukują śmieci w poszukiwaniu rzeczy na sprzedaż.